Κριός - Τα Άλογα του Διομήδη
O Διομήδης βασίλευε στη Θράκη, ήταν γιος του Άρη και της Κυρήνης, και εκεί ανέτρεφε τα άλογα και τις πολεμικές του φοράδες μέσα στους βάλτους της χώρας του. Όλοι όμως έτρεμαν στο άκουσμά τους γιατί ήσαν άλογα θηριώδη που αφάνιζαν πέρα ως πέρα τη χώρα προκαλώντας ζημιές και κανείς δεν μπόρεσε να τις περιορίσει, ενώ ταυτόχρονα, στο διάβα τους, σκότωναν όλους τους ανθρώπους.
Ο Ηρακλής ζήτησε τη βοήθεια του φίλου του Άβδηρου για την επίτευξη αυτού του άθλου και ξεκίνησαν το ταξίδι καταστρώνοντας το σχέδιό τους. Μαζί και οι δύο ακολούθησαν τα άλογα καθώς περιφέρονταν στις κοιλάδες και τους βάλτους και κατάφεραν να τα περιορίσουν. Ο Ηρακλής έδωσε εντολή στην Άβδηρο να τα οδηγήσει στο πλοίο, χωρίς όμως να τον βοηθήσει, με αποτέλεσμα τα άγρια άλογα να τον ποδοπατήσουν, να τον κατασχίσουν και να ξεφύγουν μανιασμένα. Ο Ηρακλής, σε μια δεύτερη προσπάθεια, τα μάντρωσε για άλλη μια φορά και σοφότερος τώρα, τα έδεσε με αλυσίδες οδηγώντας τα στο πλοίο απαλλάσσοντας την περιοχή από το κακό που έσπερναν.
Το σημείο του Κριού είναι η έναρξη του Ζωδιακού, των άθλων, αλλά και της πορείας για την ανθρώπινη εξέλιξη. Είναι το ζώδιο της φωτιάς, της ορμητικότητας, της λογικής, της δράσης. Η φλόγα φωτίζει και διώχνει τον φόβο. Η τόλμη αναγκάζει τον αντίπαλο να σκεφτεί και να ζυγίσει καλύτερα το ατόπημα της επιθετικότητας και η ορμητικότητα αναζωπυρώνει την επιθυμία για επίτευξη των στόχων μας. Ο άνθρωπος που είναι βυθισμένος στην μορφή και ζει κάτω από την επίδραση της υλικής όψης, ακολουθεί θέλοντας και μη την ατραπό της πλάνης και των φαινομένων. Αλλά ο Ηρακλής, υπερνικά την πλάνη και ως ψυχή ακολουθεί τον αληθινό δρόμο, ανατρέπει την συνηθισμένη πορεία μέσα στην ύλη και ως αφυπνισμένη ψυχή εκπληρώνει τους άθλους. Εδώ ο Ηρακλής σαν ψυχή και ο Άβδηρος ως προσωπικότητα έπρεπε από κοινού να φρουρήσουν τα καταστρεπτικά άλογα. Το πιο σημαντικό στοιχείο είναι η κατανόηση του μεγαλείου των άθλων του Ηρακλή καθώς και του αυθορμητισμού, της επανάληψης και της συνεχής υπέρβασης του εαυτού, που οδηγεί στην επιτυχή ολοκλήρωση των άθλων του.
Ο Ηρακλής άρχισε αυτόν τον άθλο με μερική αποτυχία, σημαδεμένη από το θάνατο του φίλου του, όπως συμβαίνει συχνά με τον ορμητικό, αλλά άπειρο ζηλωτή. Εδώ διαφαίνεται η λανθάνουσα συνείδηση της ύπαρξης στο ξεκίνημα του ανθρώπου και στον κύκλο της εμπειρίας που χρειάζεται να χρησιμοποιηθεί η δύναμη της ζωής με ανιδιοτέλεια και όχι για προσωπική ικανοποίηση και απληστία. Εδώ ο Ηρακλής έπρεπε να αρχίσει μέσα από τον κόσμο των σκέψεων για να περάσει σε νοητικό έλεγχο για την ολοκλήρωση του άθλου.